De afgelopen week (bijna weken ondertussen) heb ik bijna non-stop Nederlanders om me heen gehad. Verschrikkelijk :P. Nederlanders in de hostels, Nederlanders in de bus, Nederlanders overal. Zo groot is NL niet, maar je moet je best doen om hier niet over de Nederlanders te struikelen. Enfin, tijd voor de update.
En ik maar denken dat ik na de laatste update die avond niets meer zou beleven, maar niets was minder waar. Toen we ons net klaar aan het maken waren om naar bed te gaan werd er namelijk ineens een lading varkens voor de slacht afgeleverd. (Op het plein tegenover ons hostel was elke dag een (vlees)markt). Heel apart. Een vrachtwagen vol met schreeuwende en krijsende varkens in veel te kleine kooitjes. Bizar om te zien, maar dat is blijkbaar hoe het hier werkt. Door de herrie had ik toch niet kunnen slapen, dus hebben we maar even met open mond staan kijken hoe alles er aan toe ging..
Toen ik de volgende ochtend het hostel uit liep werd ik begroet door een van mijn krulstaartige vrienden van de avond daarvoor (vermoed ik).
(plaatje is verstopt omdat misschien niet iedereen het tof vindt, maar als je geen problemen hebt met een foto van een halve varkenskop klik dan vooral op het plusje hieronder om te kijken)
’s Ochtends op tijd weer op de scootertjes gestapt, want het was tijd om terug te rijden naar Ha Giang om ze weer in te leveren. De terugweg zo gekozen dat er geen overkap was met de heenweg, en daardoor weer een ontzettend mooi maar ander stuk van de omgeving gezien. Heel veel rijden, heel stoppen voor mooie foto’s, en heel veel genieten. De wegen waren wel significant slechter dan op de heenweg, waardoor de weg nog wel eens weg was ineens, maar dat heeft ons niet tegengehouden. Het was nog even spannend of de tanks het vol zouden houden, aangezien ze ruim onder het ‘leeg’ streepje zaten toen we nog 30 kilometer te gaan hadden, maar ook dat is helemaal goed gekomen.
Nadat we in het hostel aangekomen waren en de scootertjes weer teruggebracht hadden zijn Bas (de Eindhovenaar waar ik de afgelopen week mee samen heb gereisd) en ik in het hostel ingecheckt, want we hadden allebei weinig zin om meteen door te racen in een nachtbus naar Hanoi (zeker niet na 5 dagen intensief geconcentreerd zijn op scootertjes en wandelen door het bos). Daar dus een nachtje rustig aan gedaan, en toen halverwege de ochtend met de dagbus naar Hanoi. Toen we eenmaal daar in Hanoi aangekomen waren hadden we allebei al besloten dat we weer eventjes onder de mensen wilden zijn, de niet toeristische gebieden van Vietnam bezoeken is leuk, maar mensen zijn ook wel leuk. Dus we hadden een van drukkere hostels opgezocht en geboekt, en dat was na al de rust en reinheid ook wel lekker (maar een beetje overdreven veel zuip-georiënteerd). Nachtje daar geslapen, en toen de volgende dag veel te vroeg wakker voor de bus naar Cat Ba. We werden met een minivan opgepikt van hostel, bij een bootje gedropt, toen met het bootje naar de volgende minivan, en uiteindelijk met die minivan door naar het hostel in Cat Ba. De meeste backpackers doen een Ha Long Bay tour, en die slapen dan ook meestal een nachtje op een cruise schip, maar Bas en ik gingen naar Cat Ba Island. Een veel mooiere omgeving, en de dagtochtjes Ha Long Bay vanaf Cat Ba zijn een stuk goedkoper (want het is een stuk dichterbij), dus 2 vliegen in 1 klap. Toen we daar aankwamen rond het middaguur ben ik vrij snel de stad in gedoken met Ollie (een Brit die we in de minivan ontmoet hadden) op zoek naar nieuwe slippers (m’n oude slippers hadden de geest gegeven), maar dat is nogal lastig in Vietnam. “Big size 42.” Oftewel, maatje 47/48 hadden ze gemiddeld gezien niet in de aanbieding. De helft begon zelfs heel hard te lachen toen ik naar die maten vroeg… Na zo’n 10 slipper-winkels hebben we maar toegegeven dat we verloren hadden, en zijn we terug naar het hostel gegaan. Daar eventjes bijgekomen van de hitte, en toen was het tijd om eventjes uitgebreid niets te doen op het strand. Ook best wel lekker.
’s Avonds bij het hostel gezeten, kaartspelletjes gespeeld en genoten van de zonsondergang. En Iris weer eens doei gezegd (voor de laatste keer nu, we waren 1/2 dag overlap in Cat Ba voordat zij weer weg ging).
De volgende ochtend moesten we al weer vroeg op, want we hadden de Ha Long Bay tour geboekt. In eerste instantie leek het een drukte van jawelste te worden op de boot, maar na de eerste stop waren ineens alle Aziaten verdwenen, en waren alleen de 9 toeristen nog maar over. De hele dag heerlijk van het weer genoten, door prachtige omgevingen gevaren en lekker gezwommen/gekajakt in de zee. We voeren maar verder weg van de kust, waardoor m’n sim-kaartje steeds minder internet doorgaf, en dat maakte de 3 Britten op de boot alleen maar onrustiger. Het was namelijk Brexit-dag. Tijdens de lunch konden we dan eindelijk heel kort ineens weer internetten, en toen was het duidelijk; Brexit. Gekkigheid. Maar goed, we waren bezig met genieten/zwemmen/van bovenop de boot in het water springen/enzovoorts, dus daar gingen we lekker mee door. Aan het eind van de tour gingen we naar Monkey Island, en daar een flink end geklommen voor een fantastisch uitzicht over de omgeving.
Die avond wat eten gehaald bij het hostel, maar dat was nogal slecht geregeld. Het eten was niet slecht, maar ze kwamen me na ongeveer een half uur tot een uur wachten vertellen dat ze mijn gerecht toch niet op voorraad bleken te hebben, en uiteindelijk heeft een van de Britse meiden zo’n beetje een uur op haar pannekoek moeten wachten. Beetje antibeleid. ’s Avonds voor de verandering weer eens kaartspelletjes gespeeld en gezellig gedaan.
De volgende dag heerlijk uitgeslapen, de Britse dames uitgezwaaid en weer terug naar bed. Ik was al van plan om niet al te veel te doen die dag, maar m’n darmen waren het eventjes niet eens met wat ik gegeten had, dus ik heb nog minder gedaan dan gepland. Maar ja, het ‘probleem’ van niets kunnen doen opgelost door op bed te liggen en Game of Thrones te kijken, dus het had slechter gekund.
Gelukkig ging het in de loop van de dag alweer beter, dus na de zoveelste aflevering toch maar uit m’n bed gerold en eventjes naar buiten gekropen om van de zonsondergang te genieten (en dat was het gelukkig meer dan waard).
Die avond werden we tijdens het (je raadt het al) kaartspelletjesspelen aangesproken door een Vietnamees, die ons vroeg of we misschien geinteresseerd waren om de volgende ochtend een paar kinderen tussen de 8 en 10 jaar spelenderwijs Engels te leren. En of we daar zin in hadden! Ik heb al best wel een aantal mensen ontmoet die voor een periode vrijwilligerswerk hebben gedaan in weeshuizen, en dat klonk als een ontzettend toffe ervaring, dus deze kans ging ik niet aan me voorbij laten gaan! Dus Bas, Ollie en ik stemden meteen in. In het kader van kinderen lesgeven de volgende ochtend, en in het kader van m’n darmen toch maar op tijd naar bed gegaan.
En toen was het tijd om de kindjes les te geven. In het begin waren ze allemaal ontzettend verlegen, maar na verloop van tijd kwamen ze steeds meer los, en werd hun Engels ook beter (althans, ze durfden te laten zien dat ze best oke Engels spraken). Spelletjes met ze gespeeld, heel hard ‘HOOFD, SCHOUDERS, KNIE EN TEEN” gezongen, en een heleboel met ze gepraat. Een hele bijzondere ervaring die ik niet had willen missen!
Daarna spullen ingepakt, uitgecheckt, en samen met Bas weer naar Hanoi vertrokken. Daar de Britse meiden weer tegengekomen, en de stad een beetje verkend ’s avonds.
De volgende dag had ik een persoonlijke doelstelling: slippers. D’r is hier een hele wijk vol met slippers, maar pas bij een van de laatste winkeltjes, toen ik op het punt stond om op te geven, hadden ze eindelijk een maatje 46. Niet optimaal, maar het past wel. (en het zijn ‘echte’ Tommy Hilfigers). Verder nog wat door het oude centrum van Hanoi gedwaald, in de loop van de middag Bas uitgezwaaid (hij vloog de volgende ochtend naar Kuala Lumpur) en ’s avonds met een paar meiden uit m’n dorm-room wat gegeten in de stad.
En toen waren we alweer bij vandaag aangekomen. Vanochtend met de Belgische van m’n dorm-room een cultureel dagje gehad. Bij het mausoleum van Ho Chi Minh langsgeweest, waar hij opgebaard ligt. Daarna door zijn koninklijke vertrekken gewandeld, een bezoekje gebracht aan het Ho Chi Minh Museum, en afgesloten in de ’temple of literature.’ Toen we klaar waren met het rondje zijn we maar weer naar het hostel teruggegaan, want m’n t-shirt was weer eens van kleur veranderd doordat het veel te warm is hier.
En daar zijn we weer gebleven. Later vanmiddag ga ik misschien nog wat afspreken met de club uit Ho Chi Minh Stad, die vandaag op de motors aankomt in Hanoi, en uiteindelijk is het plan dat ik rond een uur of 18:00 richting het vliegveld ga, dan m’n slaapplaatsje voor vannacht daar opzoek, en dan is het morgenochtend al weer tijd om naar het laatste land van de trip te vliegen: Maleisie! Ik hebt er zin an!
Je blijft je verwonderen over Vietnam, begrijp ik. De bijgevoegde foto’s geven dit ook wel aan., want wat is het daar mooi. Zo heel anders dan we hier ‘gewend’ zijn. Jammer dat de periode Viietnam nu al weer afgesloten is, maar Maleisië heeft je ook heel wat te bieden. Ben benieuwd! De tijd vliegt om en haal er de laatste 3 weken nog maar uit wat er in zit. Uitrusten kun je hele maand augustus nog. Fijne tijd in Maleisië en ik zie uit naar de volgende editie!