Scooters zijn tof

• Nederlands
  • English

M’n tweede dagje Koh Samui was vrij rustig. Ik had me eigenlijk voorgenomen om m’n eerste dagje rustig aan te doen, maar toen zat ik ineens op een scooter op weg naar een waterval, dus toen toch maar een dagje verplaatst. Lekker uitgeslapen, een beetje door het stadje gewandeld en een beetje aan het strand gelegen. ’s Avonds gezellig wat gegeten met een groepje Duitsers, en toen met datzelfde groepje nog even kort de stad in.

Volgende dag een flink eind gewandeld naar een ‘viewpoint’ (mooi uitzicht op ‘iets’). Jammer dat het hier op Koh Samui allemaal niet echt te belopen is, in tegenstelling tot Bangkok, waar veel binnen acceptabele loopafstand was. Maar goed, viewpoint gevonden, heerlijk van het uitzicht genoten, en toen weer terug naar het hostel voor de volgende stop: Koh Phangan!

’s Middags met de boot naar het volgende eilandje dus (op het water zag ik een aantal vissen langs komen vliegen, en die gingen significant sneller dan wij, maar goed..), daar aangekomen een taxi in gesprongen en op naar ‘Baan Tai Backpackers!’

Toen ik uit de taxi werd gegooid, en eens verdwaasd om me heen keek dacht ik echt: ‘waar ben ik nu weer beland?’ Het gebouw met het ‘Baan Tai Backpackers’ logo erop leek niet eens een beetje op een hostel, maar was gewoon een bar.

Aan de bar zat een man met kort haar, een hemd aan, en een biertje in z’n hand, en achter de bar stond iemand iets te tellen ofzo, maar verder was het leeg. Ik was vriendelijk lachende Thaise mevrouwtjes in een receptiehokje gewend, dus daar ging ik naar op zoek. Langs het barretje gelopen, om me heen gekeken, geconstateerd dat ik nú moest beslissen of ik zou vechten of zou vluchten (ik zag nog steeds nergens een receptie namelijk), en uiteindelijk toch maar naar het barretje toe gelopen. Binnen no-time bleek dat de man in het hemdje aan de bar de eigenaar was, en dat de bar ook meteen de ‘receptie’ was. Ik inchecken, ik m’n spullen uitpakken, ik even chillen. Maar nee hoor, binnen 10 minuten wordt er op de deur geklopt, iemand van het hostel: “We gaan met z’n allen de zonsondergang bekijken! Ga je mee?” Voor ik het wist zat ik in de ‘zijspan’ van een scootertje, samen met 2 vrouwen uit Gibraltar, en de eigenaar (die uit Nieuw Zeeland bleek te komen) achter het stuur. Toen we er waren, en we om ons heen keken, kwamen we er achter dat we op een van de meest idyllische plekjes van de aarde zaten (achteraf bleek het hele eiland vol te zitten met allerlei fantastische stranden en uitzichten, maar toch). Hangmatten, perfect uitzicht op de zonsondergang, en zo’n mooi houten strandhutje. Vanaf dat moment heb ik niet meer aan het hostel getwijfeld. Tristan (de eigenaar) heeft zelf altijd gebackpackt, en heeft toen 2.5 jaar geleden besloten om een eigen hostel te runnen, met alles erop en eraan wat hij zelf altijd van hostels heeft verwacht/gewild. Het hostel wordt draaiende gehouden door backpackers die er vrijwillig werken, in ruil voor eten + onderdak, en iedereen die daar werkt was ontzettend vriendelijk, en ontzettend betrokken bij alles en iedereen. Het fijne van dit hostel is ook dat Tristan en z’n crew constant actief bezig waren om iedereen bij elkaar te krijgen, en elkaar te laten ontmoeten. Waar ik voorheen nog wel eens regelmatig alleen in een lobby zat, of eventjes wat langer in m’n kamer bleef, heb ik nu bijna geen tijd op m’n kamer doorgebracht, en ben ik constant beneden geweest, met gezellige mensen die ik dus na de eerste avond al bijna allemaal kende.
De volgende dag hadden een Brit en ik besloten om het eiland te verkennen, maar dat schiet natuurlijk niet op als we alleen maar met de benenwagen konden. Gelukkig bleek dat er een gratis proefles scooterrijden gegeven werd als je een scooter huurde, dus hebben we allebei een scootertje gehuurd, eventjes geoefend, en toen d’r op uit!

Wat is het heerlijk om op een scootertje zo’n eiland te verkennen zeg! De wegen hier zijn nog best oke, al heb je af en toe het idee dat je in een achtbaan beland bent, met hellingen en afdalingen tot 20%. Na een minuutje onwennig op dat apparaat gezeten te hebben voelde het eigenlijk al vrij vertrouwd, dus toen gingen we op naar een waterval! Uitgebreid gezocht, veel over megagrote stenen geklauterd, maar uiteindelijk niet echt een waterval tegen gekomen helaas.

Toen om onszelf te troosten maar in de zee gaan liggen, en onszelf getrakteerd op lekker koud water en een goeie hap.
We hadden met Tristan en de rest afgesproken dat we weer met z’n allen naar de zonsondergang zouden kijken, maar dit keer op de ‘secret mountain.’ Dus na een beetje in de zee gedobberd te hebben zijn we snel weer naar ‘huis’ gegaan, om naar het uitzichtpunt van vandaag te gaan. In colonne achter Tristan aan, de berg op. Ik moet eerlijk zeggen dat de geheime berg verbazingwekkend goed was aangegeven voor iets wat geheim is, maar goed, dat hebben we allemaal voor lief genomen op het moment dat we realiseerden waar we waren. Bijna op het hoogste puntje van het eiland, fantastisch uitzicht, en zelfs een zwembad. Daar een goed deel van de avond met z’n allen gezeten en gepraat, en toen toch maar weer terug naar het hostel, aangezien iedereen honger kreeg.

Ik had (natuurlijk) ook honger, dus ben samen met Tom (de Brit waarmee ik al de hele dag optrok) en Ollie (een van de vrijwilligers uit het hostel, ook een Brit) naar de foodmarket geweest, met overal (zoals ik ‘gewend’ was in Bangkok) kleine kraampjes die eten verkochten. Daar ook nog eventjes over ze zaterdagmarkt gewandeld, en toen was het alweer bijna tijd voor het moment waar iedereen op gewacht had: de half moon party!

Op dit eiland vieren ze elke week feest zolang er nog een maan om onze aardbol heen zweeft. Elke 2 weken is er een half moon party, en semi-toevallig was er ook eentje terwijl ik op het eiland zat. Samen met zo’n beetje het hele hostel daarheen gegaan, verschrikkelijke muziek gehoord (sorry, ‘de muziek kwam niet per sé overeen met mijn muzieksmaak’ is politiek correcter), maar het was ontzettend gezellig, dus ik zal het de DJs vergeven. Terwijl we daar met de mensen van het hostel gek aan het doen waren, hoor ik ineens naast me: “JOOOOB!” van 3 verschillende mensen. Bleken de Engelse mensen die ik in Koh Samui had ontmoet er ook te zijn! Gekkigheid en gezelligheid, ik hou d’r wel van. Ook nog een goed gesprek gevoerd met een willekeurig persoon daar “hey man, you’re really tall! Come take a picture”. Ik heb me wel vermaakt.

M’n laatste dagje hier ben ik het hele eiland wezen verkennen op m’n scootertje. Prachtige stranden, mooie uitzichten en nog wat gekke tempeltjes gezien, en aan het eind van de middag samen met Tom nog eventjes ‘hét varken’ opgezocht (een extreem dik varken wat ze in een of ander resort als ‘huisdier’ hebben).

Morgenvroeg weer klaarmaken voor de volgende stop: Koh Tao!
Hier in Thailand probeert iedereen je zijn/haar taxi/winkeltje/massagesalon in te praten. Tijdens de vlucht van Qatar naar Thailand heb ik de film Yes-man gekeken, en daarin zegt de hoofdpersoon een periode lang alléén maar ‘ja’ op alles. Ik zit er over te twijfelen om dat hier ook een keertje te proberen. In plaats van elke taxi/kleermaker/masseuse/verkoper te beantwoorden met nee, gewoon 1 dagje (of een paar uur ofzo) eventjes dat yes-man gevoel. Lijkt me leuk (of niet, en dan doe ik d’r gewoon weer mee stoppen)

Tot de volgende update!