Zoals gepland heerlijk rustig aan gedaan op Langkawi. M’n eerste volle dagje even van het strand genoten, langs een paar winkeltjes gelopen in de hoop dat ik hier en daar een souvenirtje tegen het lijf zou lopen (souvenirtjes kopen is moeilijker dan je denkt…) en verder niet zo veel gedaan. ’s Ochtends toen ik van plan was uit bed te komen hoorde ik dat het nogal verschrikkelijk weer was buiten, dus toen maar besloten om me nog een keertje om te draaien en het over een (paar) uur weer te proberen. Gelukkig, toen ik daarna weer wakker werd was het droog (van boven, het afwateringssysteem is niet bijzonder goed ontwikkeld, dus ik moest overal door de plassen stampen, zonder ook maar een mogelijkheid te hebben om er langsheen te lopen). M’n bed uit gerold, spullen ingepakt, en me klaar gemaakt om te verhuizen van m’n privé-kamer naar de slaapzaal. Maarrrrr, ondanks dat me de dag ervoor beloofd was dat er plek zou zijn, was er nou niet echt plek. Jammer maar helaas, moest ik maar nog een dagje in een privé-kamer slapen. Het leven is toch zo ontzettend zwaar hier! Toen ik me heeeeeel langzaam eindelijk klaar had gemaakt om het eiland te verkennen ben ik maar op pad gegaan, proberend zo weinig mogelijk door te diepe plassen te lopen. Ik heb stiekem nog eventjes een paar andere hostels bekeken, om te kijken of ik niet voor een betere prijs bij een leuker hostel uit kon komen (niet dat ik iets te klagen had, integendeel! Maar kijken kan nooit kwaad), en toen geconstateerd dat ik toch in 1x de goeie keuze had gemaakt, en meteen maar de overige dagen (tot m’n vlucht naar Kuala Lumpur) vastgelegd. Het hostel wat ontzettend knus, de slaapzaal waren allemaal privé-cubicles met een gordijntje en een ventilator, en er was een barretje/restaurantje. Het enige wat ik jammer vond aan het hostel was dat het in het restaurantje bijna nooit echt gezellig was. Het ging al om 23:00 dicht, en hoewel er naar mijn idee veel mensen in het hostel zaten, zag je ze bijna nooit in het restaurantje. En dat is als individuele backpacker altijd een beetje jammer, want dat maakt het een tikkeltje moeilijker om mensen te leren kennen. Gelukkig toch nog een paar mensen leren kennen daar, dus ben niet de hele tijd alleen geweest, maar iets meer leven in de tent was niet vervelend geweest. Maar goed, terug naar de dag. Souvenirtjesjacht dus, en strand liggen. Het was nou niet perfect strandweer, maar het regende niet, en de zon is daar fel genoeg om je door de wolken heen nog steeds te verbranden (of in mijn geval verder zwart blakeren), dus dan is het geen probleem om toch aan het strand te liggen. Die avond wat in m’n boekje gelezen, wat mensen ontmoet in het restaurantje (toch nog!) en toen maar redelijk op tijd naar bed.
De volgende dag wou ik wel wat meer van het eiland zien, dus heb ik een scootertje gehuurd. M’n vrienden van de vorige avond waren nergens te bekennen, dus dan maar op eigen houtje op ontdekkingstocht. Ik had niet echt een doel, behalve het rijden, dus toen dat maar gedaan. De eerste stop was een ontzettend zielig watervalletje waar af en toe een druppeltje water naar beneden kwam vallen. D’r was dus water, en dat water viel, dus het was inderdaad een waterval, maar veel meer was het niet. Daarna maar eens op zoek gegaan naar een mooi plekje om aan de zee te gaan liggen. Op de navigatie op m’n telefoon had ik een strand gevonden dat volledig afgelegen leek, en meestal zijn dat de rustigste (en vaak ook mooiste) standjes, dus dat was m’n volgende doel. Onderweg naar het strandje een aantal keer begroet door aapjes die op of naast de weg zaten, en toen, een paar kilometer voor het strand stond ik ineens voor een hek. En ik kon nou niet echt door het hek ofzo. Stom. Toen weer omgedraaid, en gelukkig op een andere plek een lekker strand gevonden. Even maximaal genoten van de zon die af en toe langs kwam, en van m’n boekje, en toen een paar uur later m’n rondje eiland maar weer doorgezet. D’r zijn twee grotere dorpjes op het eiland, een van de twee staat het hostel, en de andere kwam ik aan met de ferry. Nu met m’n scootertje het tweede dorpje even verkend, eventjes door een winkelcentrumpje gelopen, en toen maar weer op naar het hostel. Toen ik na een klein uurtje weer bij het hostel was eventjes gechillt, en toen begon m’n buik toch echt te rammelen. Als je een scootertje hebt gehuurd wordt je daar spontaan extreem lui van, dus in plaats van lopen naar een restaurantje (wat ik de afgelopen dagen steeds deed, en waar niets mis mee was) ga je dan op je scootertje zitten. Dus ik reed het kleine straatje waar het hostel aan ligt uit, was net klaar om de grotere weg op te draaien, en toen BOEM! Een (waarschijnlijk) andere toerist die ook op een scootertje zat draaide net van de grote weg de kleinere weg op, en dat dan aan de verkeerde kant van de weg (in Maleisië rijden ze links). Ik zag ‘m net aan komen, dus ik remde nog, maar hij knalde toch bovenop me. Gelukkig was het geen harde klap, maar de schrik zat er eventjes flink in. Toen ik afstapte om te kijken of er schade was besloot m’n nieuwe vriend doodleuk door te rijden. Helaas was ik op dat moment nog te veel in shock om logisch na te denken en z’n kenteken te onthouden, dus de schade die er was (yup, d’r was schade, doei €45!) heb ik zelf moeten betalen. Hele vakantie nog niet zo chagrijnig geweest. En wat doe je als je chagrijnig bent en honger hebt? Inderdaad! JUNKFOOD! Op naar de McDonald’s. Daar wat gegeten, en toen weer terug naar het hostel. De rest van de avond wat in m’n boek gelezen, en een Nederlander ontmoet om de volgende dag nog een rondje mee te gaan scooteren. Ik had na de botsing eventjes helemaal geen zin meer om op een scootertje te gaan zitten, vooral omdat ik ineens veel meer geld had uitgegeven dan gepland was, maar toch maar besloten om het m’n vakantie niet te laten beïnvloeden. Ik denk sowieso dat het niet het best was geweest om te stoppen met als laatste gebeurtenis zo’n botsing, dus uiteindelijk toch maar gewoon genegeerd en weer een dagje rondrijden.
De volgende dag dus een nieuw rondje. Het voornaamste doel van dit rondje was een nieuwe waterval (een hostel medewerker beloofde ons dat deze wel fatsoenlijk water naar beneden had vallen), maar eerst maar eventjes naar het strand. In het noordoostelijkste puntje van het eiland scheen een tof strand te zijn, dus eerst een flink stuk gereden, en toen heerlijk aan het strand gelegen. Een poosje m’n boek gelezen, en toen een poosje de binnenkant van m’n oogleden bestudeerd, en zelfs nog even in de zee gelegen. Daarna naar de waterval geweest. Naast het feit dat ik ontzettend ‘verwend’ ben geworden met allerlei fantastische watervallen was het een mooi watervalletje. Daarna zijn we naar het andere dorpje gegaan, want daar was die dag een gezellig marktje. Op het marktje wat gesnackt: gefrituurde-aardappel-op-een-stokje en pannenkoek-met-nootjes-mais-en-heel-veel-suiker, en toen maar weer terug naar ‘huis’. De rest van de avond gezellig in het hostel wat gepraat en wat gedronken.
Toen was het toch echt tijd om souvenirtjes te gaan scoren. De hele dag een beetje door het stadje gestruind, in de hoop dat ik hier en daar wat tegen zou komen. Voor een paar mensen had ik wel een idee wat ik wou kopen, maar voor een heleboel mensen wist ik het niet. Gelukkig in een paar zaakjes ideeën gekregen voor souvenirtjes, dus uiteindelijk toch nog goed geslaagd. Behalve het shoppen niet zo veel gedaan. Die avond was zo’n beetje het hele marktje van de vorige dag verplaatst naar een plek wat een paar honderd meter van het hostel lag, dus daar weer m’n buikje tegoed gedaan aan al het veel te goedkope en veel te lekkere eten.
De volgende dag was het alweer tijd om Langkawi te verlaten. ’s Middags vertrok m’n vlucht van Langkawi naar Kuala Lumpur, dus ’s ochtends niet zo veel gedaan, en toen maar naar het vliegveld vertrokken. De vlucht was ongeveer een uur lang, dus dat was goed te overleven, ondanks de minimale beenruimte, en toen was ik ineens weer in Kuala Lumpur. Meteen weer ingecheckt in het hostel waar ik aan het begin van het rondje Maleisië ook gewoon had, en toen ik mezelf even opgefrist had zag ik ineens bekenden. De Duitsers waarmee ik door het regenwoud was gebanjerd waren er ook! VERRASSING! De rest van de avond met hen rondgehangen (en de rest van het hostel). Twee medebackpackers hadden een ukulele mee, en daarmee hebben we de hele avond karaoke gedaan voor het hostel. Genieten.
Redelijk rustig wakker geworden, en toen met de Duitsers mee naar Chinatown. Ik heb eerder al gezegd dat ik Kuala Lumpur niet extreem interessant vond, omdat het veel te ‘westers’ is. Weinig chaos, veel wolkenkrabbers en overal winkelcentra. Maar toen we chinatown in liepen was ik ineens weer in Azië. Overal chaos, nauwelijks genoeg plek om te lopen, overal winkeltjes en ik vond het heerlijk! Nog een paar souvenirtjes geshopt, wat gegeten met z’n allen, en toen was het tijd om ze uit te zwaaien, want hun trip zat er al weer op. Ik heb geen idee waarom, maar ik was nogal moe die avond, dus in plaats van de gezelligheid opzoeken in het hostel heb ik er voor gekozen om de gezelligheid van m’n bed op te zoeken.
D’r was een ding in Kuala Lumpur dat ik nog steeds moest zien, dus dat ging ik vandaag maar eens doen: de Batu caves. Grotten met daarin Hindoeïstische tempeltjes, en dat scheen nogal tof te zijn. Metro gepakt, en een poosje later was ik er. Heel apart wel. De eerste grot waar ik in ging werd bewaakt door een mega beeld van een van de (volgens mij) goden. Binnenin werd het hele levensverhaal van die god uitgebeeld, aan de hand van ontelbare beelden. De volgende stop in het complex was ‘cave villa’. Ik weet nog steeds niet wat het nou precies was. Er was een kunstgrot, maar die was niet heel indrukwekkend. Daarnaast was er een dierentuin waar ik spontaan van moest huilen, doordat de dieren er zo slecht uit zagen, en d’r liepen wat pauwen rond. Niet per sé een aanrader wat mij betreft. Daarna naar de hoofdact van het gebied; de daadwerkelijke batu cave. Een ellenlange trap op gelopen, en toen een rondje door de grot gelopen. Overal hadden zich aapjes genesteld, en d’r was een mooi doorkijkje doordat de grot niet gesloten was van boven. De rest van de dag heerlijk door de stad gelopen, een poos in een parkje gezeten met m’n boek, en ’s avonds weer rustig aan gedaan in het hostel.
En toen was het alweer tijd voor de laatste dag van m’n trip! Wat is de tijd toch verschrikkelijk snel gegaan. Nog snel even de laatste paar souvenirtjes gehaald uit Chinatown, en weer wat in m’n boekje gelezen in een parkje. Die avond op weg gegaan naar het vliegveld, daar last-minute nog de allerlaatste souvenirtjes gescoord, en toen was het toch echt tijd om al het moois achter me te laten, en op het vliegtuig te stappen. De vlucht was gelukkig rustig. Het eerste stuk (naar Qatar) heb ik vooral geslapen, en het tweede stuk (naar Nederland) vooral gelezen.
In Qatar moest ik wat tijd doden, dus toen maar Pokémon proberen te vangen, gewoon omdat het kan. Toen ik aan het eind van m’n veel te lange vliegreis in Amsterdam aangekomen was moest ik ook nog ruim een uur op m’n bagage wachten door een of ander probleem ergens met de bagage, maar toen kon ik toch iedereen weer zien. M’n ouders en m’n broertje en zusje waren helemaal naar Amsterdam afgereisd om me te begroeten, en stiekem was het toch wel weer leuk om ze te zien na al die tijd. Die avond zijn we om te vieren dat ik geen rijst meer hoefde te eten bij een pizzeria beland, waar ik heelijk in m’n olifantenbroek heb gezeten. Verder de afgelopen dagen veel vrienden en familie gezien, veel foto’s laten zien en veel bijgekomen van al het reizen.
En toen was het verhaaltje uit.. 3 maanden, ruim 90 dagen, ontelbaar veel nieuwe vrienden en fantastische nieuwe ervaringen rijker is het nu klaar. Vooralsnog lijkt het acclimatiseren wel goed te gaan, hoewel ik al wel aan het bedenken kan wanneer ik weer zo’n reis zou kunnen maken, en elke keer dat ik foto’s laat zien krijg ik een klein beetje heimwee. Het was meer dan fantastisch, en het heeft m’n stoutste verwachtingen overtroffen. Maar voor m’n volgende reis is het eerst weer tijd voor het echte leven. Hopelijk valt dat een beetje mee.. Maar goed, dat zien we dan wel weer.
Bedankt voor het meelezen, en het meebeleven van al mijn avonturen. Ik hoop dat je je een beetje in kon leven en dat jullie er van genoten hebben! Tot de volgende reis!
Mooie avonturen Job! Bij elk verhaal leek het wel alsof ik het zelf had geschreven (heel herkenbaar). Nu rustig aan doen en alvast bedenken waar je weer heen wilt. 😉
Met heel veel interesse en plezier heb ik je reisverslagen gelezen. Het was of ik er bij was.mede dank zij de foto’s. In het begin had ik mijn ‘bedenkingen’ en dat vond z’n oorzaak eigenlijk in het feit dat je helemaal in je eentje op reis ging, niet wetende wat er op je af zou komen, of toch wel? Al heel gauw was ik ‘om’ en genoot ik met je mee. Fijn dat je de mogelijkheid had deze trip te maken en dat je er volop bent ingegaan. Goed gedaan! Job, bedankt dat je de thuisblijvers van je doen en laten op de hoogte hebt gehouden en dat je weer gezond thuis bent.
Het was zeker niet annoying, heb genoeten van je prachtige verhalen en foto’s!