Beste-vrienden-voor-één-nacht

Na de laatste update stiekem toch nog maar eventjes een barretje in gedoken, en dat was de gekste (positief! Geen zorgen) nacht tot nu toe. Ik kom binnen in m’n eentje, ga zitten, bestel wat, en kijk wat schaapachtig om me heen. 5 minuten later heb ik me ineens aangesloten bij een groep die bestaat uit een Amerikaan, Welshman (zo noem je iemand uit Wales toch?), Duitser en een Zweed, en binnen no-time waren dat m’n beste-vrienden-voor-één-nacht. Rest van de nacht tot de bar dichtging met die groep gepraat en met de live muziek meegedongen. Daarnaast tussendoor (volgens mij) ook nog vrienden geworden met de dove Thaise vrouw die de drankjes rondbracht door wat heen en weer te schrijven op een kladblokje. Kortom, goeie nacht!

(Wat wel gek was, die avond werd me voor de 2e keer die dag, onafhankelijk van elkaar, verteld dat ik iets Aziatisch in m’n uiterlijk heb. Is dat echt zo?). Aan het eind van de nacht, toen de bar dicht ging kwam er nog even snel een klein, 8 jarig, jongetje naar binnen, die met zijn kleine kraaloogjes probeerde bloemetjes te verkopen. Toch wel sneu dat dat soort veel te jonge kinderen hier al aan het werk worden gezet..
Volgende ochtend was het tijd voor The Royal Palace. Op de weg daarheen werd ik achtervolgd door een Engelse “no, I’m really not following you, I just also want to go to the royal palace!” Daar een beetje mee opgetrokken, en toen uiteindelijk weer uit het zicht verloren op het moment dat bleek dat ik met m’n korte broek niet naar binnen mocht… (Wist ik veel) Gelukkig kon je ergens lange broeken dibsen, dus dat maar gedaan en toen alsnog naar binnen.

Daarbinnen heb ik nog even overwogen om zelf een Thaise Royal te worden, want wat die allemaal voor rijkdommen hebben staan/hangen/liggen is toch wel tof. Uiteindelijk dat plan toch maar op een lager pitje gezet, maar wel de rest van de ochtend en een groot deel van de middag m’n ogen uitgekeken daar.

Vervolgens op naar Jim Thompsons huis, op aanraden van de tourguide van de dag ervoor. Jim Thompson is/was (hij is kwijtgeraakt in Maleisië ooit) een Amerikaan die allerlei Aziatische kunst verzamelde in z’n huis, en dat kon je allemaal bekijken. Veel van die kunst gezien, maar het was niet echt wat voor mij.
‘s Avonds afgesproken met diezelfde tourguide, en daar een groot deel van de avond mee doorgebracht.

Volgende dag lekker rustig, een beetje door Chinatown wandelen (en me als een klein kind in een snoepwinkel voelen met al die veel te goedkope nep-iPhones en andere elektronica. En me best wel in moeten houden om een nep-iPhone te kopen) en m’n tickets ophalen voor het volgende feestje: Koh Samui! Voor het zover was moest ik eerst m’n laatste dagje in Bangkok nog even overleven. Net als de dagen daarvoor is dat goed gelukt, mede door het chronische snacken wat je hier aan het doen bent. Als je ook maar een klein beetje honger hebt ga je 2 stappen uit je geplande pad om bij een kraampje wat te eten te halen, en het smaakt allemaal stuk voor stuk verschrikkelijk goed! (En kost ongeveer precies niets)
Maar goed, tijd om te vertrekken. Met mijn backpack volgeladen op m’n schouders, op naar het station. Op weg daarheen kwam ik door een parkje waar iedereen was vastgelopen. Was heel apart om te zien. Overal waar ik keek waren mensen, maar ze stonden allemaal stil. Toen ik verder door het parkje liep hoorde ik de muziek langzaam maar zeker steeds beter. Ik vermoed dat de muziek iets boeddhistisch of iets anders belangrijks was, want zo lang als het duurde was iedereen bevroren, en zodra de muziek afgelopen was liepen ze allemaal weer verder alsof er niets gebeurd was.
Uiteindelijk de trein bereikt (slaaptrein), en in zo’n treinbedje paste ik precies. Mits ik m’n onderbenen losschroefde.

Ondanks alles toch nog best goed geslapen, en toen door via de bus en de ferry naar Koh Samui, waar ik de komende 2 nachten ga vertoeven.
Eenmaal aangekomen in het hostel ben ik in de lobby gaan zitten, en daar werd ik vrij snel aangesproken door iemand die later Nederlands bleek. Voor ik het wist zat ik achterop de scooter met haar, en waren we op weg naar een of andere waterval. Koppige Nederlanders dat we waren wilden we niet toegeven dat we het verkeerde pad hadden gekozen, dus met gevaar voor eigen leven een eigen pad gemaakt door de mega grote stenen blokken die in de uitmonding van de waterval te vinden waren. Uiteindelijk toch maar op zoek gegaan naar het pad (vanaf onze hopeloze positie natuurlijk, we gingen toch echt niet terug!) en dat gelukkig gevonden. Hele pad afgelopen en toen kwamen we uit bij een fantastische waterval, waar ik heerlijk eventjes kon pootjebaden, en waar we even tot rust gekomen zijn.

Op de terugweg naar het hostel nog even gestopt om wat te drinken bij een gek barretje, en toen toch maar weer door naar het hostel, even opgefrist, even wat gegeten, en twee uur later stond ik ineens met 9 Britse meiden en de Nederlandse op een of ander strandfeest. Bizar hoe makkelijk het is om je ergens bij een willekeurige groep aan te sluiten tussen de backpackers. Heerlijk!

De laatste dagen betrap ik mezelf er steeds vaker op dat ik af en toe in het Engels aan het denken ben, en ik moest daadwerkelijk een stuk van dit berichtje verwijderen, omdat ik halverwege een zin ineens om was geslagen naar Engels. Gekkenwerk.